Fikret GÜNDÜZ - ÇAKMAK

ÇAKMAK

Köyümün şirin mahallesi ÇAKMAK!
Dün gibi daha, şen şakrak.
Yaşıyordun hayatı, insanlarınla sımsıcak,
Mecidiyeme can, zenginlik katarak.

Virane olmuş evlerin, damların,
Kimi göçmüş, kimi ölmüş insanların,
Koyunsuz, kuzusuz, çökmüş sayaların,
Ot, diken bürünmüş, yürünmeyen yolların.

Bir hoş gelirdi, tavuk köpek sesleri,
Gece gündüz hep horoz ötüşleri,
Sabah akşam meleşir, koyunları inekleri,
Duyulmaz artık çakmaktan, çan, kaval türküleri.

Yemyeşil palamut ağaçlarınla,
Bağ, bahçe, tarlalarınla,
Derende ki soğuk sularınla,
Çakmaktın, çakmak taşlarınla!

Yetişirdi kabak, kavun, karpuz,
Yoksunduk, çökelek, peynirden çoğumuz,
İhtiyacı olana görünürdü, çakmak yolumuz,
Ümitle gidip, eğik dönmezdi boynumuz.

Bir zamanların ağaları, beyleri,
Binekleriydi, kişneyen beygirleri,
Onlarındı inek, koyun sürüleri,
Hayırseverdi, çakmağın sakinleri...

Yok artık, o atalar, o canlar,
Dağılmış bir bir evlatlar, torunlar,
Bari bir kaç gün gelip toplansalar,
Selam verip Sana, hal hatır sorsalar.

Mazide kalan cıvıl cıvıl sesler,
Yerini almış bugün baykuşlar, öter!
Hatıraların varsa, olursun beter,
Fotoğraflara bak, ağlamana yeter.

Çakmakta olmuş sanki deprem,
Çadır yok, yardım yok, neylesem?
Bu kadar mı olur vefasızlık, bilmem.
Başka söze ne hacet, ne söylesem!

Fikret üzülür, bakıp bitap resmine.
Sahib çıkan olsa birgün sevgine,
Son verilir belki fetretine,
Ümidim, dönmesin Mecidiye ÇAKMAK haline...!

Emk. Öğrt. Fikret GÜNDÜZ.